Gelooft je vrouw in jou?

Als een vrouw echt in je gelooft kun je bergen verzetten.
Het is een groot geschenk: haar geloof in jou daagt je uit om de beste versie van jezelf te worden.
Vroeg of laat geloof je in jezelf, en dat maakt alles uit.
Er zit echt waarheid in het gezegde – een man is zo goed als de vrouw die achter hem staat – ook al is het geen absolute waarheid.
Geloof is een vorm van intelligente samenwerking, een win-win voor alle betrokkenen, dus ook voor haar.
Als hij helemaal man is kan zij helemaal vrouw worden. Als man weet je niet wat je ziet: ze is onvoorspelbaar en ze is prachtig. Het vrouwelijk mysterie openbaart zich.
Maar wat beweegt een vrouw om wel of niet in een man te geloven?

Het verhaal van een vrouw

Een vriendin van mij schreef er het volgende over:
“Ik bepaal in wie ik wel en niet geloof maar hoe doe ik dat eigenlijk? In mijn eerste huwelijk geloofde ik niet in mijn man. Ik koos er liever voor om te geloven dat ik hem kon veranderen, een betere man van hem kon maken :-) Ook al geloofde ik niet in mijn man, we hebben 11 jaar samengewoond.
In mijn huidige huwelijk geloof ik in mijn man, ik geloof in ons. Soms betrap ik mezelf er nog steeds op dat ik me gedraag zoals ik deed tijdens mijn eerste huwelijk, maar het innerlijke gevoel is nu anders. Je moet sterk zijn – geleerd hebben van je ervaringen – om in je man te gaan geloven. Het maakt me nederig en dankbaar voor mijn verleden en alle donkere dagen die ik heb doorgemaakt om te zijn waar ik ben.”
Kortom, achter elke sterke man staat een sterke vrouw.

Resonantie

“Naast innerlijke kracht, heb ik het gevoel dat er nog iets anders nodig is om in je man te geloven – resonantie met hem op een diep niveau. Het gaat er niet om het volledig eens te zijn met hem of om hem helemaal te begrijpen. Het gaat over mijn diepere drang om te onderzoeken wat een man – mijn externe of innerlijke man – eigenlijk is terwijl ik tegelijkertijd weet dat ik hem nooit volledig zal kunnen begrijpen.”
Dus eigenlijk zijn wij voor vrouwen ook een mysterie :-)

Stoppen met competitie

Een andere vriendin, een succesvol onderneemster en, tot voor kort, zeer autonoom, schrijft:
“Ik realiseer me dat ik heimelijk met mijn vriend wedijver; het was (en misschien is) mijn persoonlijke geschiedenis – ook met mijn broers en ex-vriendjes. Ik zie dat ik nog steeds wil bewijzen dat ik succesvol ben, dat ik niet minder ben dan zij. Daarom ben ik zo gehecht aan mijn werk en kan ik me niet eens voorstellen dat ik afhankelijk zal zijn van mijn man. Deze gedachte maakte me verdrietig. Het is een levenslang proces om te werken aan het wissen van mijn persoonlijke conditionering. Maar het gaf me ook het gevoel dit gedrag te willen stoppen en de controle los te laten. Daarna voelde ik acceptatie en nederigheid.”