Hoop of angst

We leven in tijden van corona en net als ieder die niet jong meer is en wat luchtwegklachten heeft is de vraag: hoe ga ik er mee om? Hoe leef ik met de kans op besmetting en (ernstig) ziek worden, met de beperkende regels, met vaccinatie, met de discussies. Wat dat laatste betreft: ik probeer daar zo bewust mogelijk mee om te gaan: geloven noch geloven, om zo onthecht te blijven.
Een vriend wees me erop dat angst me toch parten speelde. Ik heb daar naar gekeken en gezien dat hij gelijk had.
Wat in mijn zelfonderzoek ook duidelijk werd dat ik dit niet langer wil, ik wil me niet langer laten bepalen door de angst om me heen.
Het is het verschil tussen in mannelijke (actieve) polariteit of vrouwelijke (receptieve) zijn t.o.v. de wereld. In receptieve polariteit laat ik de angst binnenkomen en het enige wat ik kan doen is die de baas laten spelen of die aborteren, me ervoor afsluiten.



In actieve polariteit zet ik actief iets anders in en wel mijn diepste weten: ik vertrouw mezelf en ik vertrouw het leven, ziekte en (mijn) dood inbegrepen.
En concreter: ik wil mensen ontmoeten en mijn gevoel durven volgen in het moment. En als dat is dat ik als ik voel ze wil aanraken, wil omarmen dan is dat wat ik inzet, uiteraard met respect voor de wensen en grenzen van de ander.
Gisteren in een mannengroep waar het gaat om onvoorwaardelijke vriendschap (dus inclusief conflict en confrontatie) in mijn huis ben ik ermee begonnen. Ik bood ze bij binnenkomst niet langer mijn elleboog maar mijn open hand aan, en 5 van de 6 aanvaardden die. Eén iemand om begrijpelijke redenen niet.

Een vriend van mij, een ervaren reiziger op het pad van de krijger, spreekt over hoop, onvoorwaardelijke hoop, die nergens van afhankelijk is, ook niet van een vaccin met de (valse) hoop op een terugkeer naar een of ander ‘normaal’:

“Ik merkte dat ik er erg goed in ben om mensen een goed (of slecht) gevoel over zichzelf te geven, door ze in contact te brengen met hun potentieel. Er is een beweging om waargenomen grenzen te overschrijden en te transformeren. Maar de kern ervan – mijn energie-signatuur, mijn diepste drijfveer, die ik voortdurend in de wereld zet – is HOOP. En ik bedoel niet hoop als verwachting of optimisme, dat is iets van je ‘mind’. Hoe optimistisch je ook bent, het zal in pessimisme omslaan want zo werkt het in de fysieke wereld – alles drukt zich uit via zijn polariteit. Ik bedoel HOOP als een gevoel, uitdrukking van een stille kracht (anker), van schoonheid, van echte innerlijke vreugde dat we deze extravagante levensreis mogen meemaken. Ik ben me ervan bewust dat in deze HOOP de vonk van de Geest leeft, dat die altijd aanwezig is. Het is de Geest die hoop brengt en hem bezielt. De HOOP van de Geest die tijdelijk kan worden tegengehouden maar nooit verslagen!”

Een variant van dit bericht vind je hier, mijn website over ‘leven als krijger’.
En meer over hoop vind je hier in een engelstalig artikel.